|
Baśń o Rycerzu bez Konia Marty Guśniowskiej to wdzięk, lekkość, humor. Tak się teraz pisze dla dzieci (vide Shrek). Bohaterowie Baśni.- Rycerz bez Konia oraz Koń bez Rycerza - mają powody do zmartwienia. Chodzi o, dość zasadniczą w ich sytuacji życiowej, wzajemną niekompletność. Gdy są osobno, nie ma z nich dla nikogo żadnego pożytku. Ani dla grasujących na szlaku złodziei. Ani dla Smoka, który jada tylko dania kompletne (truskawki z bitą śmietaną i rycerzy na koniach). Ani dla Królewny, czekającej na tego jedynego, który ją uwolni z wieży. Ani, oczywiście, dla nich samych. Natura zaczyna więc kombinować, jak by tu Rycerza z Koniem połączyć. Kombinuje, jak to Natura, skutecznie, więc na koniec, jak to w Banialuce, wszyscy są zadowoleni i radośnie śpiewają o zaletach odważnego marzenia. W spektaklu swobodnie wieje duch literackiego kabaretu. Taki spomiędzy Jeremiego Przybory i Bajek dla potłuczonych grupy Potem. Co do inscenizacji, aż trudno powiedzieć, co jest jej nerwem, bo wszystko chodzi tu jak w zegarku z pozytywką. Inteligentny tekst skrzy się puentami, którymi aktorzy bawią się tak samo dobrze, jak publiczność. Piosenki przebojem wpadają w ucho. Czarno-złota tonacja teatrzyku na stole i jego aktorów potrafi być zarazem elegancka i zabawna. Bardzo podobają się pomysły choreograficzno-wokalne (chór rewelersów!!!). Po niektórych scenkach widać, że wymyśliła je osobiście kabaretowa Muza, taka dla nie całkiem małych dzieci. Ale małym dzieciom wcale to nie przeszkadzało. I nieletnia, i całkiem dorosła publiczność gromko oklaskiwała premierowe przedstawienie. Na koniec twórcy spektaklu dostali po podkowie bez konia i tarczy bez rycerza w jednym. Kompozytor - zaocznie. Magdalena Huzarska
Gazeta Krakowska
14.04.2008 
|
