|
Szanowni Państwo
W dzisiejszych skomercjalizowanych czasach rzadkością są pasjonaci, którzy potrafią poświęcić swój czas, talent i energię dla realizacji zamierzeń niekoniecznie mających materialny wymiar. To są prawdziwi artyści - tych udawanych, mieniących się kiczowatymi kolorami lub tych bezdusznych wykonawców zawodów artystycznych, zbyt łatwo określa się mianem artysty.
I oto w Polkowicach, mieście, którego wielu Polaków szuka błądząc po mapie, zebrali się ludzie, którzy realizują festiwal teatralny z prawdziwego zdarzenia, którzy znaleźli sposób, by ściągnąć do siebie nawet tych, wydawałoby się niedostępnych, namówić ich do spotkania z polkowicką publicznością. Pozytywiści nazwaliby to pracą u podstaw; ja, wewnętrznie rozdwojony między materią (urzędnik państwowy, dyrektor), a duchem (aktor, reżyser, czasem artysta), nazwę to urzeczywistnianiem marzeń.
Z satysfakcją przyjmuję więc propozycję objęcia honorowym patronatem XI edycji Polkowickich Dni Teatru.
Serdecznie Państwa pozdrawiam,
Aktor filmowy i teatralny, reżyser. Marzył o zawodzie sprawozdawcy sportowego, ale rola łącznika Zefirka w słynnym filmie Andrzeja Wajdy "Kanał" (1957), zdecydowała o jego dalszych wyborach życiowych. Po ukończeniu w 1964 r. warszawskiej PWST, został zaangażowany do stołecznego Teatru Polskiego. W 1968 r. wystąpił w wielokrotnie nagradzanym na międzynarodowych festiwalach, spektaklu telewizyjnym "Notes" Zdzisława Skowrońskiego. Zauważył go wtedy Kazimierz Kutz i zaangażował do dwóch swoich filmów z tzw. sagi śląskiej : "Sól ziemi czarnej" i "Perła w koronie". Ogromną popularność przyniosły mu role w serialach telewizyjnych. Dla wielu na zawsze pozostanie Zygmuntem z "Kolumbów" Janusza Morgensterna czy Mundkiem z "Domu" Jana Łomnickiego. Zagrał w ponad 100 filmach. Wśród najważniejszych można wymienić: "Akcję pod Arsenałem", "Magnata", "Piłkarski poker", "Kiler", "Bezmiar sprawiedliwości", "Katyń", czy ostatniej produkcji Andrzeja Wajdy - "Tatarak". Mimo niewątpliwych sukcesów kinowych, to teatr uważa za miejsce , w którym spełnia się zawodowo: Teatr jest ciągle tym miejscem, gdzie bywa się artystą. W kinie artystą jest reżyser, a aktor to lepiej lub gorzej sfotografowany przedmiot. Dlatego właśnie teatr daje mi najwięcej satysfakcji. Aktor teatrów stołecznych: Polskiego (1964-69, 1981-94)), Współczesnego (1969-81), Narodowego (od 1997 r.), od 2003 r. na stanowisku dyrektora Teatru Narodowego w Warszawie. Do jego największych kreacji scenicznych krytyka zaliczyła Leona Węgorzewskiego w "Matce" Witkacego (1970), Vatzlava w "Vatzlavie" Sławomira Mrożka (1982), Konrada w "Wyzwoleniu" Wyspiańskiego (1982), Gustawa w "Ślubach panieńskich" Fredry (1984), Bartodzieja w "Portrecie" Mrożka (1987), Ryszarda III w sztuce Szekspira (1993). Od 1997 w zespole Teatru Narodowego, grał w przedstawieniach Jerzego Grzegorzewskiego (Chłopicki w Nocy listopadowej Wyspiańskiego, 1997 i 2000; Henryk w Nie-Boskiej komedii Krasińskiego, 2002; Król-Makbet w Hamlecie Stanisława Wyspiańskiego, 2003; R w Duszyczce Różewicza, 2004; Mistrz Sinobrody w On. Drugi Powrót Odysa Grzegorzewskich, 2005), Macieja Prusa (tytułowa rola w Królu Lirze Shakespeare'a, 1998; Gajew w Wiśniowym sadzie Czechowa, 2000), Kazimierza Kutza (Ojciec w Kartotece Różewicza, 1999), Jerzego Jarockiego (Witold III w Błądzeniu wg Gombrowicza, 2004), Mai Kleczewskiej (Tezeusz w Fedrze, 2006) oraz w przedstawieniach we własnej reżyserii (Arnolf w Szkole żon Moliere'a, 2000; Łatka w Dożywociu Fredry, 2001; Radost w Ślubach panieńskich Fredry, 2007). Wyreżyserował tu Kurkę Wodną Witkacego (2002), Władzę Nicka Deara (2005), Śluby panieńskie Fedry (2007), Iwanowa Czechowa (2008). Dla Teatru TV zrealizował m.in.: Irydiona Krasińskiego (1982); Czajkę (1986) i Iwanowa (1996) Czechowa, , Kordiana (1994) i Beatryks Cenci (2001) Słowackiego, Dziady Mickiewicza (1997), Pelikana Strindberga (1992), Mirandolinę Goldoniego (1996), Miesiąc na wsi Turgieniewa (1993), Hamleta (1985) i Juliusza Cezara (2005) Shakespeare'a; Naukę o barwach Kubikowskiego (2001), Adwokata i róże Szaniawskiego (2004). Jest wykładowcą warszawskiej Akademii Teatralnej (dawniej PWST). Pełnił w niej funkcję dziekana wydziału aktorskiego (1981-1987) i rektora (1987-1993, 1996-2002). Za jego kadencji odbudowano Teatr Szkolny Collegium Nobilium i powołano Międzynarodowy Festiwal Szkół Teatralnych. Ważniejsze nagrody i wyróżnienia:
1971 - Złoty Ekran za najlepsze role męskie w filmach: "Kolumbowie", "Mała ankieta", "Moralność Pani Dulskiej";
1978 - Nagroda za rolę Michaja Gruji w spektaklu "Największa świętość" w Teatrze Współczesnym w Warszawie na 18. Kaliskich Spotkaniach Teatralnych 
|
