REPERTUAR - OPISY

21 kwietnia, godz. 19.00 - Aula
Ewa Kasprzyk
PATTY DIPHUSA
Pedro Almodóvar
Teatr Polonia - Warszawa

przekład: Hanna Torrent-Piasecka
reżyseria: Marta Ogrodzińska
adaptacja: Remigiusz Grzela
kostiumy: Hubert Grabowski

Patty Diphusa, postać stworzona przez hiszpańskiego reżysera Pedro Almodóvara, pierwotnie pomyślana była jako alter ego autora. Stała się bohaterką pisanych przez niego felietonów, publikowanych w latach 80-tych w tygodniku "La Luna". Nazywano ją też bardziej wulgarnym i mniej patetycznym wcieleniem Holly Golightly ze "Śniadania u Tiffany'ego".

Po latach Pedro Almodóvar przestał traktować Patty jako swoje alter ego, ale nie przestał jej kochać. Dowodem tego jest warszawskie przedstawienie, w którym Ewa Kasprzyk wciela się w rolę drapieżnej, czasem sentymentalnej, ale zawsze prowokacyjnej gwiazdy porno. Almodóvar nigdy nie godził się na wystawienie tych tekstów w teatrze, jednak Ewa Kasprzyk, która marzyła o zagraniu Patty, wspólnie z autorem adaptacji, Remigiuszem Grzelą, przekonała wielkiego Pedro do zrobienia wyjątku.

Ewa Kasprzyk założyła malinową perukę i wspólnie z reżyserką, Martą Ogrodzińską, wykreowała postać będącą archetypem almodóvarowskiej kobiety. Podczas swojego krótkiego pobytu w Polsce Pedro Almodóvar spotkał się z twórcami spektaklu i wyraził wdzięczność za poświęcenie mu tak wielkiej uwagi.

"Ewa Kasprzyk jako Patty stworzyła rolę w filmie, którego hiszpański reżyser nigdy nie nakręcił. Kiedy wchodzi do sali z podwórka, wydaje się, że zabłądziła tu z jakiegoś baru go-go albo gejowskiego klubu. W różowej peruce wielkości wiadra i obcisłej sukience wygląda jak drag queen. Wrażenia dopełniają monstrualnie wysokie obcasy, na których porusza się jak na szczudłach. Podczas godzinnego monologu Kasprzyk dokonuje psychologicznego striptizu, rozbiera swoją bohaterkę z jej najskrytszych przeżyć i intymnych przygód. W końcu z tandetnej seksbomby wyłania się samotna, zagubiona kobieta manipulowana przez mężczyzn." (Roman Pawłowski - "Gazeta Wyborcza" 2004)

"Dzięki Ewie Kasprzyk żadne z intymnych, szokująco szczerych wyznań bohaterki nie zabrzmiało wulgarnie. (...) Spod maski łatwej panienki wygląda nieludzko zmęczona twarz zrezygnowanej kobiety. Przytłoczonej bezsennością i osamotnieniem. Świadomością przemijania urody, która dotąd czyniła ją atrakcyjną dla tłumów, czyli dla nikogo." (Janusz R. Kowalczyk - "Rzeczpospolita" 2007)