Szanowni Państwo,

nie chcę, żeby ta krótka wypowiedź zabrzmiała jak panegiryk, czyli utwór pochwalny, przesadnie pochlebczo wysławiający osoby albo zdarzenia. To moja skromna refleksja dotycząca zjawiska, jakim są Polkowickie Dni Teatru - czysty fenomen. W filozofii "fenomen" oznacza to, co dane jest w poznaniu zmysłowym, a więc obrazy, dźwięki, zapachy, smaki.
To wszystko odsłania i ujawnia teatr, gdy kurtyna idzie w górę. Staje się naszym doświadczeniem, naszą empirią, poznaniem.
"Gdyby nie skłonność do obcowania z nierzeczywistością, gdyby nie cudowna dyspozycja do tworzenia fikcji dotąd nie latalibyśmy po niebie, ani nie dotarli do głębin oceanu" - tak lubił mawiać Gustaw Holoubek. Polkowickie Święto Teatru jest skromne, proste, surowe. Świętuje się teatr w ubogiej przestrzeni auli szkolnej, do której schodzą się mili, pięknie zaciekawieni, przyjacielscy, obdarzeni wrażliwością teatralną i sztuką "patrzenia
i widzenia teatralnego" ludzie.
Pozwoliłem sobie kiedyś powiedzieć, że teatr to dom prawdy. Przychodzimy więc do teatru, aby jak przed wiekami i wciąż, dowiadywać się, czym jest miłość, odwaga, męstwo, nienawiść, poświęcenie, honor, odpowiedzialność, zdrada... Kim jest człowiek. Te pytania są niezmienne od zarania, ciągle aktualne. Zmieniają się tylko dekoracje, kostiumy, maski... i aktorzy. Przychodzimy do teatru, aby się bawić, weselić, odpocząć, zapomnieć o problemach i smutkach.
Polkowice nie mają czerwonych dywanów, fanfar, błysków, fleszy, kamer, akredytowanych dziennikarzy i przez to są wspaniałe, wyjątkowe, ośmielające, budzące zaufanie i dające prawdziwą przyjemność, satysfakcję i nadzieję. Dobrze jest być w Polkowicach. Dobrze jest mieć takich przyjaciół, jaką jest publiczność Polkowickich Dni Teatru. Dobrze jest mieć dyrektora Andrzeja Wierdaka, twórcę i opiekuna. Tego, który pielęgnuje i strzeże fenomenu, jakim są Polkowickie Dni Teatru.
Moc serdeczności, sympatii, uznania i szacunku

Piotr Fronczewski